LOVE BOOKS-LOVE READ :ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΩΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

ΓΙΩΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Από τις εκδόσεις  Μάτι  κυκλοφορεί η νέα σου  ιστορία (του αγαπημένου μας Σωτήρη) ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. Πες  μας   λίγα λόγια για   τους ήρωες του βιβλίου και την ιστορία τους.

Το “Πέρα από τον χρόνο” είναι ένα από τα “ταξίδια” εκείνα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα κάνω, αλλά που η ζωή με οδήγησε σε αυτό. Όταν ολοκλήρωσα τη συγγραφή του “Μέχρι το τέλος του χρόνου” ένιωθα πως υπήρχαν λόγια που ακόμα δεν είχαν ειπωθεί, συναισθήματα που δεν είχαν εκφραστεί και πληγές που όχι μόνο δεν είχαν κλείσει, αλλά δεν είχαν καν επουλωθεί αρκετά, όχι τουλάχιστον για όλους,  έτσι ώστε να προχωρήσουν στη ζωή τους. Και μπορεί η ζωή να μην είναι ιδανική, ούτε να υπάρχουν ιδανικά τέλη, όπου όλοι είναι απόλυτα ευτυχισμένοι, υπάρχουν όμως τα τέλη εκείνα που σε ολοκληρώνουν και είτε σε βοηθούν να συνεχίσεις από εκεί που είχες σταματήσει, είτε να κάνεις μια επανεκκίνηση και να κάνεις και πάλι ό,τι καλύτερο μπορείς. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, είναι η ανάγκη μου να δώσω απαντήσεις σε ερωτηματικά που δεν απαντήθηκαν 4 χρόνια πριν, αλλά και η μεγάλη απάντηση στην ερώτηση: “τι έγινε μετά;”, με τον πιο ειλικρινή, αυθεντικό και ρεαλιστικό τρόπο που μπορούσα.

Και κάπως έτσι, βλέπουμε τον Σωτήρη, τσακισμένο απ' τη ζωή και τους ανθρώπους που αγάπησε, να συνεχίζει να πορεύεται χωρίς, ωστόσο, να προσπαθεί να ζήσει πραγματικά. Μέχρι τη στιγμή που στη ζωή του θα εισβάλλει η Λόρελ, μια νέα κοπέλα που φαινομενικά ζει τη ζωή της στο έπακρο, χωρίς δεύτερες σκέψεις και προβληματισμούς, που αγαπά τις μικρές εκείνες στιγμές που την κάνουν ξεχωριστή. Μια κοπέλα πολύ διαφορετική από εκείνον, που θα τον κάνει μετά από πολλά χρόνια να βγει απ' τον λήθαργό του και ν' αρχίσει και πάλι να ζει. Όμως, είναι εύκολο ν' αφήσει κανείς πραγματικά το παρελθόν πίσω του; Μπορεί να το ξεχάσει, να το σβήσει; Κι αν νομίζει πως μπορεί, τι γίνεται όταν αυτό επιστρέφει; Μήπως τελικά η λύση δεν βρίσκεται στο να ξεχνάς, αλλά στο ν' αποδέχεσαι όσα έχουν συμβεί και ν' αγκαλιάζεις την αλήθεια της ζωής σου, με ό,τι αυτή σου έχει προσφέρει;

 

Πιστεύεις  πως  η καλή ψυχολογία βοηθάει στη συγγραφή ;

Σαφέστατα! Προσωπικά, αν δεν βρίσκομαι σε καλή ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο γράψιμο κι αν τελικά καταφέρω να το κάνω, τότε όλος αυτός ο αρνητισμός βγαίνει στα γραπτά μου, πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου, οπότε και δεν υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Προτιμώ να γράφω όταν νιώθω καλά, στην ψυχή και στο μυαλό μου, όπου και αφοσιώνομαι αποκλειστικά και μόνο στα κείμενά μου, στους ήρωές μου και στην ιστορία που αυτοί έχουν να μας αφηγηθούν.

 

Αν σου ζητούσαν να διαλέξεις μια αγαπημένη σου σκηνή από το βιβλίο, ποια θα ήταν αυτή;

Δύο πολύ αγαπημένες μου σκηνές βρίσκονται στα δύο τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, οπότε δεν μπορώ να αναφερθώ σε αυτές, επειδή αποτελούν την κατακλείδα των δύο σημαντικότερων και αλληλένδετων υποϊστοριών που καθορίζουν την τελική κατάληξη της πορείας της αφήγησης.

Όμως, υπάρχει μία ακόμα σκηνή που αγαπώ πάρα πολύ, και που για να είμαι απόλυτα ειλικρινής είναι η πρώτη που μου πέρασε από το μυαλό διαβάζοντας την ερώτησή σου, και αυτή δεν είναι άλλη από την επιστροφή της Λόρελ στον τόπο καταγωγής της, όπου μας αποκαλύπτει το παρελθόν της κι έρχεται αντιμέτωπη με τους δαίμονές της, πράγμα που την οδηγεί σε ένα πολύ δυνατό και έντονα φορτισμένο συναισθηματικά ξέσπασμα, που θεωρώ δύσκολο να μην σε αγγίξει καθόλου.

 

Ποια  πιστεύεις  ότι  είναι  η μαγική συνταγή που πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Δεν πιστεύω σε μαγικές συνταγές, αλλά στη δύναμη των λέξεων, που όταν ειπωθούν με ειλικρίνεια και τρυφερότητα, μπορούν ν' αφηγηθούν ιστορίες που θα καταφέρουν ν' αγγίξουν την ψυχή του αναγνώστη και που θα τον κερδίσουν, όχι απαραίτητα με την πρωτοτυπία τους, αλλά με την αλήθεια τους και τον τρόπο που αυτή θα εκφραστεί. Αν και πάνω απ' όλα, για μένα, τόσο ως δημιουργό όσο και ως συγγραφέα, αυτό που με συγκινεί και με αφορά περισσότερο, ακόμα και απ' τις ίδιες τις ιστορίες, δεν είναι άλλο

 

Πότε και με ποιον τρόπο γεννήθηκε ο τίτλος του  βιβλίου; Στην αρχή της ιστορίας ή στο τέλος της; 

Πριν καν ακόμα ξεκινήσει να γράφεται, όπως και ο τίτλος του επόμενου βιβλίου. Βέβαια, όσον αφορά τον τίτλο του συγκεκριμένου, μέσα μου αμφιταλαντευόμουν κάπως, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος των πρώτων εντυπώσεων και αποφάσεων, παρέμεινα πιστή στην αρχική μου σκέψη. Άλλωστε, οι τρεις αυτοί τίτλοι, συμπεριλαμβανομένου και του “Μέχρι το τέλος του χρόνου”, δημιουργούν τον ολοκληρωμενό κύκλο της ζωής των ηρώων μου, με τον πιο ταιριαστό, θαρρώ, τρόπο.

 

Τι βήματα ακολούθησες για να φτάσεις στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Είχες  μια συγκεκριμένη  πορεία ή στην πορεία της συγγραφής άλλαξε;

Δεν ακολουθώ ποτέ συγκεκριμένα βήματα. Γράφω και όπου με πάει. Πιστεύω πως συγγραφή με manual δεν μπορεί να υπάρξει κι αν ναι, τότε της λείπει κάτι απ' την αυθεντικότητα που οφείλει να έχει.

Σίγουρα υπάρχει ένα πλάνο, όσον αφορά την πλοκή και τις εξελίξεις αυτής, ένας κεντρικός άξονας γύρω απ' τον οποίο χτίζονται οι λεπτομέρειες, αλλά υπάρχουν ορισμένες στιγμές που οι ήρωές σου σε πάνε εκεί που όπου θέλουν αυτοί κι όταν αυτό συμβεί, οφείλεις να τους ακολουθήσεις. Άλλωστε, όπως προείπα, κάθε ιστορία, είναι η δική τους ιστορία και αυτό λέει πολλά.

 

Υπήρξε κάποιο σημείο στο βιβλίο που σε δυσκόλεψε λίγο περισσότερο; 

Αν κάτι με “δυσκόλεψε”, πάντα μέσα σε πλαίσια εισαγωγικών, τόσο σε αυτό όσο και στα υπόλοιπα βιβλία μου, είναι οι στιγμές εκείνες όπου μπορώ να ταυτιστώ λίγο περισσότερο με τους χαρακτήρες, απ' ό,τι συνήθως, πράγμα που δεν σε βοηθάει να βλέπεις πάντοτε μια κατάσταση ή μια συνθήκη με απόλυτη αντικειμενικότητα, οπότε και παρασύρεσαι και μπλέκεσαι με την υπόθεση περισσότερο συναισθηματικά απ' όσο ίσως θα έπρεπε.

Επίσης, αν και όλοι μου λένε πως αυτές οι σκηνές φαίνεται να είναι γραμμένες με τρομερή άνεση, οφείλω να ομολογήσω πως οι ερωτικές σκηνές πάντοτε με κάνουν να νιώθω άβολα κι αμήχανα, όχι όταν τις γράφω, αλλά όταν τις ξαναδιαβάζω. Ίσως φταίει το ότι στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει η σκέψη πως μια μέρα θα τα διαβάσει και ο γιος μου. Χα, χα, χα...

Τώρα, αν πρέπει ν' αναφέρω κάτι ποιο συγκεκριμένο, θα έλεγα πως είναι η στιγμή εκείνη όπου κλείνουν για τα καλά οι παλιοί λογαριασμοί, για να μπορέσει το μέλλον να συνεχίσει αποδεσμευμένο απ' όσα μπορεί να το κρατούσαν δέσμιο του παρελθόντος.

 

Αν σου ζητούσαν  να περιγράψεις με ένα επίθετο τους ήρωες της ιστορίας ποιο θα αντιστοιχούσε στον καθένα και γιατί;

Σωτήρης: Ευάλωτος

Λόρελ: Οπτιμίστρια

Τομ: Γλυκός

Κέλλυ: Λογική

Πολ: Επιπόλαιος

Και ως... guest υποσημειώσεις:

Μαρίνα: Ρεαλίστρια

Κρυσταλλία: Γενναία

Κωνσταντίνος: Παρορμητικός

 

Ποιο από τα βιβλία σου θα ήθελες να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη ;

Επειδή μιλάς για μεγάλη οθόνη, άρα για σινεμά, έπειτα από πολλή σκέψη και μεγάλη δυσκολία, μάλλον θα πω το “Μέχρι το τέλος του χρόνου”. Θεωρώ πως είναι το βιβλίο εκείνο με τα πιο πλούσια στοιχεία, για να χτιστεί ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα. Υπάρχει έρωτας, συμπτώσεις, ανατροπές

 

Υπάρχει κάποιος ήρωας που να του έχεις μεγαλύτερη αδυναμία;

Μάλλον ο Σωτήρης, ίσως γιατί έχουμε παρελθόν οι δυο μας, αλλά και γιατί οι πληγωμένοι άνθρωποι είναι δύσκολο να μην καταφέρουν ν' αγγίξουν την ψυχή σου. Κι αυτό είναι ο Σωτήρης, βαθιά πληγωμένος, τσακισμένος στα βάθη της ψυχής τους, δεσμευμένος ενός παρελθόντος που δεν θα γυρίσει και που πρέπει να βρει τη δύναμη να το αφήσει πίσω του. Και πιστεύω πως, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή σε ένα ένα τέτοιο μονοπάτι στη ζωή μας.

Ωστόσο, νομίζω πως με τη Λόρελ έχω μεγαλύτερη ταύτιση, τουλάχιστον όσον αφορά τον χαρακτήρα της και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και τους ανθρώπους.

Αν και για να είμαι ειλικρινής, στο σύνολο αυτού του ταξιδιού, κι αν ανατρέξω και στο προηγούμενο βιβλίο -αλλά και σε αυτό, χωρίς να θέλω ν' αποκαλύψω πολλά-, η μεγάλη μου αδυναμία ήταν και θα είναι η Κρυσταλλία, που είναι το alter ego μου, με τα καλά και τα στραβά της.

 

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να ξαναγράψεις  κάποιο από τα βιβλία σου θα άλλαζες  κάτι ;

Κάτι που θα επηρέαζε την πλοκή του βιβλίου, σίγουρα όχι. Είμαι της άποψης πως ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, κι εφόσον οι ήρωες είναι αυτοί που οδηγούν μια ιστορία, αυτή καταλήγει εκεί όπου πρέπει να καταλήξει. Ωστόσο, σίγουρα θα έκανα αλλαγές όσον αφορά το σκέλος της γραφής. Δεν θα άλλαζα το ύφος αυτής, αλλά σίγουρα θα ήμουν πιο προσεκτική στις τεχνικές λεπτομέρειες. Βέβαια, σκοπός είναι, με το πέρασμα του χρόνου, να υπάρχει εξέλιξη στην γραφή του κάθε δημιουργού, πράγμα πολύ σπουδαίο όταν το πετυχαίνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αν διαβάσει παλαιότερα έργα του δεν θα βρει εκατό διαφορετικά πράγματα που θα τον κάνουν να νιώσει άβολα ή να εκνευριστεί και να σκεφτεί: Γαμώτο, αυτό δεν θα το έγραφα έτσι σήμερα.

 

Πες μας   λίγα λόγια για την Γιώτα. Ποιο είναι το μότο της; Τι την εξοργίζει; Τι δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ; Ποια είναι η αγαπημένη της ταινία; Πιστεύει στη φιλία; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; Και τι θα ήθελε να ευχηθεί  στον εαυτό της και στους αναγνώστες της;

Το μότο μου είναι: Κάνε την κάθε μέρα ν' αξίζει. Και σε δεύτερο χρόνο: Τίποτα δεν είναι βαρύ για όσους έχουν φτερά. Και τα δύο τα έχω κάνει τατουάζ, για να μην τα ξεχνάω ποτέ.

Με τα χρόνια έχω καταφέρει να μην εξοργίζομαι τόσο εύκολα, αλλά σίγουρα υπάρχουν πράγματα που με θυμώνουν και με δυσαρεστούν -και ίσως, κατά βάθος, περισσότερο να με στεναχωρούν- και αυτά δεν είναι άλλα από την αχαριστία, την αγνωμοσύνη, την πρόθεση να βλάψεις κάποιον επειδή τον ζηλεύεις και δεν το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, μα πάνω απ' όλα, το να πληγώνεις ανθρώπους απλά και μόνο επειδή δεν μπορείς να διαχειριστείς καταστάσεις ή ακόμα και τα ίδια σου τα συναισθήματα. Γι' αυτό και πρέπει να έχουμε φωνή, να μην διστάζουμε να την χρησιμοποιήσουμε, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να μοιραζόμαστε την αλήθεια μας. Ίσως έτσι να μοιραζόμαστε πιο εύκολα και την ευτυχία μας.

Νομίζω πως θα μπορούσα να συγχωρήσω τα πάντα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα έβαζα ξανά στη ζωή μου ανθρώπους που με πλήγωσαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αλλά η ζωή είναι πολύ σύντομη για να κρατάμε κακίες και να είμαστε εμπαθείς.

Αγαπημένη ταινία; Δεν είναι μία, οπότε ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές: Τιτανικός, Αγάπα με αν τολμάς, Ο λαβύρινθος του Πάνα, Συνέντευξη με έναν βρικόλακα, Mouline Rouge, Dracula, Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, Seven, Fight Club, Donnie Darko, Brokeback Mountain κ.ά. Και μετά απ' όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχω προτίμηση σε κανένα είδος, βλέπω τα πάντα.

Φυσικά και πιστεύω στη φιλία, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να την βρεις, πόσο μάλλον να την κρατήσεις, ειδικά όσο μεγαλώνεις. Οι πιο κοντινοί μου φίλοι είναι εκείνοι που γνωριζόμαστε από παιδιά και που αγαπάμε ο ένας τον άλλον έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς, όσο μεγαλώνεις, αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχεις, ίσως γιατί οι άνθρωποι χάνουν την υπομονή τους ή δεν έχουν την ίδια διάθεση να προσπαθήσουν να χτίσουν και να διατηρήσουν τις σχέσεις τους -αν και προσωπικά δεν μου αρέσουν τα εύκολα, αγαπώ περισσότερο αυτά που χρειάζονται δουλειά, που επενδύεις χρόνο και συναίσθημα.

Δεν πιστεύω στην απόλυτη ευτυχία, γιατί δεν πιστεύω στις ιδανικές, στις τέλειες καταστάσεις. Αλλά αυτό είναι που καθιστά τη ζωή τόσο μοναδική και υπέροχη, οι ατέλειές της. Γι' αυτό δεν κυνηγάει την απόλυτη ευτυχία, αλλά την ευτυχία εκείνη που μου προσφέρουν οι άνθρωποι που αγαπώ και τα μικρά εκείνα πράγματα που μπορεί να φαίνονται ασήμαντα, αλλά που με κάνουν να χαμογελάω αλλιώτικα.

Θέλω να ευχηθώ σε όλους μας να έχουμε υγεία, πάνω απ' όλα, γιατί χωρίς αυτήν δεν έχουμε τίποτα, να σκεφτόμαστε θετικά και να είμαστε λιγότερο μίζεροι και γκρινιάρηδες, να χαμογελάμε περισσότερο και ν' απολαμβάνουμε τις στιγμές μας, να ζούμε κάθε μέρα με όλο μας το είναι, ν' αγαπάμε δίχως όρους και να ονειρευόμαστε μεγάλα.

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read