LOVE BOOKS-LOVE READ :ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΪΡΗ

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΪΡΗ

Από τις εκδόσεις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί το νέο σου  βιβλίο  «ΟΛΙΒΙΑ». Πες  μας   λίγα λόγια για   τους ήρωες του βιβλίου και την ιστορία τους.

Η Ολίβια, η υπαστυνόμος, ήταν ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες στο περσινό μου βιβλίο, το «Τιρκουάζ», εκδόσεις Ψυχογιός, αυτούς που εμφανίζονται λίγο για να επηρεάσουν την πλοκή. Κι όσο περισσότερο τη «χρησιμοποιούσα», τόσο πιο πολύ κέρδιζε τον θαυμασμό μου. Φαινόταν ευφυής, δυναμική και ταυτόχρονα ευάλωτη. Υπεύθυνη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, με άριστες επικοινωνιακές δεξιότητες, είχε μάθει να θέτει από την αρχή τα όριά της. Το επάγγελμα που είχε διαλέξει ήταν δύσκολο, απαιτητικό. Το είχε επιλέξει συνειδητά όμως, γιατί μεγάλωσε μαζί του, έμαθε να το αγαπάει.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δε μπορούσα να σταματήσω να γράφω για εκείνη, πως θα ήταν η βασική ηρωίδα του επόμενου μυθιστορήματός μου.

Και κάπως έτσι γεννήθηκε η «Ολίβια».

Βούτηξα στο παρελθόν της, συμμερίστηκα όλα τα εμπόδια στο διάβα της, ακολούθησα τα βήματα της, βήματα τα οποία με οδήγησαν σε γεγονότα συγκλονιστικά.

Μικρούλα ήταν όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον πατέρα της, τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας απ’ αυτούς τη λυπήθηκε. Και την υιοθέτησε. Για χάρη του έγινε κι εκείνη αστυνομικός.

Στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της αλλά και με την Ελεάνα και την εκδικητική της μανία. Και τότε ήταν που την κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία!

Η «Ολίβια» είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές σε κάθε του σελίδα. Οι ήρωες πολλοί, τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί μέσα στην πολυπλοκότητά τους. Είναι ένα βιβλίο που πασχίζει να ανακαλύψει τη συγχώρεση και τη δύναμή της, εκείνη την προσωπική διαδρομή κάθαρσης που οδηγεί στην απελευθέρωση.

 

Πιστεύεις  πως  η καλή ψυχολογία βοηθάει στη συγγραφή;

Υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που γράφεις;

Άσχετα αν είμαι χαρούμενη ή στενοχωρημένη, βουτάω στη γραφή. Είναι το δικό μου σωσίβιο ζωής. Ό,τι γράφω προέρχεται από την ψυχή μου, με βοηθάει να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου. Πιστεύω πως ο συγγραφέας, θέλοντας και μη, αποκαλύπτεται γράφοντας. Κάτι τόσο επικίνδυνο, μα συνάμα λυτρωτικό. Όταν γράφω έρχομαι αντιμέτωπη με τα συναισθήματα, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις μου, που γίνονται ένα με αυτά των ηρώων μου, βάζω βαθιά το μαχαίρι στις πληγές της καρδιάς μου, παλεύω παρέα με τους ήρωές μου, αλλά και με τους αναγνώστες μου, να απαντήσω σε ερωτήματα της ζωής μου που έχουν μείνει αναπάντητα.

Δε νομίζω πως υπάρχει συγγραφέας που να μην έχει πονέσει ή να το πω αλλιώς, δεν μπορείς να γράψεις όταν δεν έχεις βιώσει τον πόνο. Και καθώς συμπάσχω με τους χαρακτήρες του βιβλίου και δίνω τις δικές μου καθημερινές μάχες με τις σελίδες, δεν έχει σημασία αν έχω καλή ψυχολογία ή όχι. Είμαι καλά όταν καλά ο ήρωάς μου, χαίρομαι, στενοχωριέμαι, πονάω, υποφέρω μαζί του.

Συνηθίζω να γράφω από τις εννέα το πρωί ως τις μία μεσημέρι κι από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Γενικά είμαι παιδί του ήλιου, προτιμώ να γράφω με το φυσικό φως.

 

Αν σου ζητούσαν να διαλέξεις μια  αγαπημένη σου σκηνή από το βιβλίο, ποια θα ήταν αυτή;

Η σκηνή η οποία συνδέεται με το εξώφυλλο του βιβλίου, τότε που η Ολίβια περπατάει άκρη άκρη στη λίμνη της Καστοριάς και βλέπει κάτι να πέφτει από τον ουρανό στο νερό δίπλα της. Ένα μικρό άσπρο πούπουλο. Πούπουλο από φτερά αγγέλου. Είναι μια σκηνή που με συγκλονίζει όσες φορές και να τη διαβάσω, που με κάνει να βουρκώνω, ταυτίζεται άμεσα με την προσωπικότητά της Ολίβιας, αλλά και με τα δικά μου πιστεύω για τους αγαπημένους μας.

 

Ποια  πιστεύεις  ότι  είναι  η μαγική συνταγή που πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ο δρόμος της συγγραφής μπορεί να φαντάζει μαγευτικός, απαιτεί όμως υπομονή, κατάθεση ψυχής, κουράγιο, περιορισμούς, ρυθμό, συνεχή έρευνα, ενσυναίσθηση. Αλλά και συνεχή επαφή με τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους ανθρώπους γύρω μας, τη χαρτογράφηση της ψυχής τους. Καθήκον του συγγραφέα είναι να παλεύει να γράψει ένα «καλό» βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα χαρίσει χαμόγελα καρδιάς, θα μας στηρίξει για να τα καταφέρουμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές μας δυσκολίες.

 

Πότε και με ποιον τρόπο γεννήθηκε ο τίτλος του  βιβλίου; Στην αρχή της ιστορίας ή στο τέλος της;  

Αυτή τη φορά γεννήθηκε αυθόρμητα στην αρχή της ιστορίας, αμέσως μόλις ολοκλήρωσα το «Τιρκουάζ», αφού η Ολίβια, η υπαστυνόμος, ήταν ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Πιστεύω πως όλοι μας κρύβουμε μια Ολίβια μέσα μας, αυτή την ευάλωτη, ευαίσθητη και ταυτόχρονα τόσο δυναμική ηρωίδα μου. Όλοι μας μοχθούμε με πάθος για την ευτυχία μας, πέφτουμε, ματώνουμε, αλλά καταφέρνουμε να σηκωθούμε πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα, όπως μου έγραψαν πολλοί φίλοι που το διάβασαν και με έκαναν να συγκινηθώ απίστευτα.

Της άξιζε της Ολίβιας να γίνει τίτλος βιβλίου, γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει.

Συνήθως όμως ο τίτλος στα βιβλία μου γεννιέται κάπου στη μέση της ιστορίας.

 

Τι βήματα ακολουθείς   για να φτάσεις στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Είχες  μια συγκεκριμένη  πορεία ή στην πορεία της συγγραφής άλλαξε;

Γράφω προσπαθώντας να εκπληρώσω έναν στόχο. Και στην «Ολίβια» ξεκίνησα ακολουθώντας τα λόγια του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη ο οποίος τόνισε πως ζούμε αληθινά από τότε που βρίσκουμε μια θέση στη ζωή των άλλων, πως ο κόσμος μας υπάρχει μονάχα όταν τον μοιραζόμαστε. Και ιδιαίτερα για ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε στην εποχή που ζούμε με τους τόσους και τόσους περιορισμούς, μου φάνηκε πολύτιμος αυτός ο στόχος. Όταν γράφεις για τις ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι αδύνατον να μην έρθεις αντιμέτωπος με ένα σωρό καινούριους στόχους κι αξίες.

Γενικά γράφω «παίζοντας». Με τις λέξεις, με τα συναισθήματα, με τους ήρωες. Τα παιδιά μου το δίδαξαν αυτό, τα χρόνια που βρισκόμουν ως παιδαγωγός δίπλα τους, τα παιδικά βιβλία που έχω γράψει. Βουτάω την πένα μου στο μελάνι της καρδιάς, είμαι αληθινή, χαίρομαι, λυπάμαι, γελάω, κλαίω γράφοντας.  Δε φοβάμαι να ανοιχτώ συγγραφικά, να κάνω σκανδαλιές, γεμίζω ανατροπές κάθε μου μυθιστόρημά μου, προσπαθώ να κόψω την ανάσα του αναγνώστη μου. Ποτέ μα ποτέ δεν ξέρω το τέλος. Ούτε και θέλω.

Από τη μέση του βιβλίου και μετά «ελευθερώνω» τους ήρωές μου κι εκείνοι με καθοδηγούν. Στις τελευταίες σελίδες κάθε μου βιβλίου όμως επιδιώκω να φτάνω πάντοτε στη λύτρωση, λυτρώνομαι εγώ, οι χαρακτήρες, οι αναγνώστες μου, παλεύω να χαρίσω ελπίδα και φως…

 

Υπήρξε κάποιο σημείο στο βιβλίο   που σε δυσκόλεψε λίγο  περισσότερο; 

Ναι, φυσικά. Σε κάθε μυθιστόρημά μου συμβαίνει αυτό και στην «Ολίβια» με δυσκόλεψε πολύ συναισθηματικά η ζωή του Αντώνη. Σε πολλές σελίδες σφιγγόταν η καρδιά μου. Αν εξηγήσω το γιατί θα αποκαλύψω πολλά…

 

Αν σου ζητούσαν  να περιγράψεις με ένα επίθετο τους ήρωες της ιστορίας ποιο θα αντιστοιχούσε στον καθένα και γιατί;

Θα περιγράψω τους τρεις πιο σημαντικούς ήρωες τους μυθιστορήματος:

Ολίβια: Δυναμική

Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να χαρακτηριστεί μονάχα με ένα επίθετο. Η Ολίβια μπορεί να είναι δυναμική, αλλά είναι ταυτόχρονα κι ευάλωτη, μια γυναίκα που αντιμετωπίζει κατάματα τους φόβους της. Νιώθει, δίνει και παίρνει, ματώνει, ξαναγεννιέται.

Ελεάνα: Εκδικητική

Γιατί δεν καταφέρνει να κυριαρχήσει στο τέρας που έχει τρυπώσει μέσα της, το τέρας της ζήλιας. Ο φόβος πως θα χάσει κάποιον που αγαπάει, φτάνει στα όρια του ψυχαναγκασμού. Και τότε το μέλι της αγάπης της μεταμορφώνεται σε φαρμάκι.

Μάνος: Τρυφερός

Η απώλεια της μητέρας του τον έχει γεμίσει τραύματα, όμως μεγαλώνει με αγάπη κι αυτό τον κάνει να δίνεται στους άλλους, να τους αντιμετωπίζει με τρυφερότητα, να προσφέρει τον εαυτό του, βάζοντάς τον όμως πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα. Κάτι που τον πληρώνει ακριβά στην πορεία του βιβλίου.

 

Σε ποιο από  τα βιβλία σου έχεις μεγαλύτερη αδυναμία; 

Είναι παράξενο αλλά κάθε φορά ξεχωρίζω το τελευταίο βιβλίο που γράφω. Γι’ αυτό και θα διαλέξω την «Ολίβια». Νιώθω ακόμα ένα με τους ήρωες, συνεχίζουν να είναι «ζωντανοί» στα μάτια μου, δεν έχω ξεχάσει τα έντονα συναισθήματα που βίωσα παρέα τους.

 

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διάβασες; Και ποιο είναι αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις;

Διάβασα την «Ένταση» του Graham Moore, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Ένα δικαστικό θρίλερ γεμάτο ένταση, ένα δαιμονικό παιχνίδι γάτας–ποντικού. Απόλαυσα την κάθε του σελίδα.

Θα ήθελα να διαβάσω «Η Κλάρα και ο ήλιος», του Καζούο Ισιγκούρο, εκδόσεις Ψυχογιός, ένα βιβλίο που διαπραγματεύεται την ανθρώπινη φύση στον καθρέφτη της τεχνητής νοημοσύνης.

 

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να ξαναγράψεις  κάποιο από τα βιβλία σου θα άλλαζες  κάτι;

Όχι, στ’ αλήθεια δε θα άλλαζα το παραμικρό, γιατί τότε δε θα ήταν αυτά που είναι. Πιστεύω πως έκαναν το ταξίδι για το οποίο τα προόριζα, λυτρώθηκαν οι ήρωές τους, επιτέλεσαν τον σκοπό τους.

 

Υπάρχει κάποιος   ήρωας  και κάποια ηρωίδα από τις ιστορίες που  έχεις γράψει, που να κρατά ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;

Αγαπώ όλους τους ήρωες και τις ηρωίδες μου και στα 17 μυθιστορήματά μου. Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου μαζί τους, είναι όλοι τους κομμάτι του εαυτού  μου.

Η Ολίβια είναι μια ηρωίδα που αγάπησα πολύ, κρατάει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Με συνάρπασαν τα αντιφατικά στοιχεία της προσωπικότητάς της,  ο κοινωνικός της ρόλος. Ακτινοβολεί δυναμισμό αυτή η κοπέλα, και δεν είναι μόνο εμφανίσιμη εξωτερικά, η ομορφιά της ψυχής της ήταν ολοφάνερη. Ξέρει, όπως όλοι μας, πως τα ψυχικά τραύματα δεν επουλώνονται αν τα αγνοήσουμε. Απλά γιγαντώνονται ολοένα. Είναι μια ηρωίδα που βαδίζει συνειδητά στα χνάρια του στόχου του βιβλίου μου και στ’ αλήθεια πολύ θα ήθελα να της μοιάσω.

 

Πες μας   λίγα λόγια για την Ρένα. Ποιο είναι το μότο της; Τι την εξοργίζει; Τι δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ; Ποια είναι η αγαπημένη της ταινία; Πιστεύει στη φιλία; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; Και τι θα ήθελε να ευχηθεί  στον εαυτό της και στους αναγνώστες της;

Μότο: Η αγάπη είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας κι είναι μονόδρομος.

Εξοργίζομαι με αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για κανέναν άλλο παρά μόνο για τον εαυτό τους.

Η ζωή με έχει μάθει να τους συγχωρώ όλους, ακόμα κι όσους δεν το αξίζουν. Η δύναμη της συγχώρεσης είναι απίστευτη, οδηγεί στην απελευθέρωση. Καθώς περνούν τα χρόνια όμως και παλεύω να αγαπήσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου, δεν ανοίγω ξανά την καρδιά μου όπως παλιά σε αυτούς που με πλήγωσαν. Τους συγχωρώ και τους προσπερνάω.

Έχω τόσες πολλές αγαπημένες ταινίες. Αν πρέπει να ξεχωρίσω μία όμως, θα έλεγα, «Το ημερολόγιο», μια ταινία του 2004, που αναφέρεται στην ιστορία μιας μεγάλης αγάπης.

Πιστεύω στη φιλία, στην αμοιβαία κατανόηση, την αφοσίωση, την άδολη αγάπη. Είναι ένα σημαντικό, ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.

Απόλυτη ευτυχία είναι για μένα το να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι το δάκρυ της χαράς, ο ιδρώτας του έρωτα, η θάλασσα.

Απόλυτη ευτυχία είναι για μένα η αλμύρα.

«Αλμύρα» είναι κι ο τίτλος του καινούργιου μυθιστορήματός μου, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός τον Μάιο του 2022 και διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό: την αναζήτηση της ευτυχίας.

Παλεύω να πείσω τον εαυτό μου κι όλους τους φίλους μου αναγνώστες πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, πως υπάρχει πάντα κάποια αιτία για όλα όσα μας συμβαίνουν και μας πονάνε και μας λυγίζουν.

Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, προπομποί μπορεί να είναι σε αυτά που έπονται, αυτά που έχουν πραγματικό νόημα κι αξίζει να συμβούν. Εύχομαι να βρω, να βρούμε όλοι τον τρόπο να τα διαχειριζόμαστε σωστά, χωρίς να χάνουμε την υπομονή, το κουράγιο, την ελπίδα μας. Εύχομαι ακόμα κάποια στιγμή να πιστέψουμε πως ο δικός μας ήλιος είναι η αγάπη, πως ζούμε πραγματικά όταν νικήσουμε τους φόβους μας. Γιατί αγαπώ σημαίνει δε φοβάμαι!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

 

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ

Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των φερώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός, αλλά και ως υπεύθυνη εκδόσεων. Έχει γράψει 15 βιβλία για ενηλίκους και πάνω από 150 παιδικά βιβλία. Το 2015 της απονεμήθηκε το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ο πιο ερωτικός χαρακτήρας», για το μυθιστόρημά της ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Όλα τα μυθιστορήματά της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ